Bezpieczeństwo w Albanii. Podróżując po tym kraju swoim samochodem, należy pamiętać o ostrożności, ponieważ często łamane są tam przepisy drogowe. Na porządku dziennym jest niezważanie na sygnalizację świetlną czy wymuszanie pierwszeństwa. Pieszy lub zwierzę może nagle wtargnąć na jezdnię. Krysia wyjaśniła, że w porównaniu do krajów ościennych oraz innych destynacji turystycznych w Europie, ceny w Albanii są jeszcze nadal "bardzo przyzwoite". Przykładowo za miskę muli trzeba zapłacić w granicach 500-600 LEK, czyli ok. 23 zł . Z kolei makaron z owocami morza to koszt w wysokości od 600 do 700 LEK (ok. 27 zł). Symbolem Parku Narodowego Lurë i gór Deja są przede wszystkim jeziora polodowcowe, położone na wysokości 1350–1720 m n.p.m. Sam park jest jednym z mniej dostępnych i znanych miejsc w Albanii. Można go częściowo eksplorować autem 4×4 lub na piechotę. Najbardziej znane są: Jezioro Kwiatów ( Liqeni i Luleve) (nazwa pochodzi od Plaże w Albanii są doskonale utrzymane, bezpieczne zarówno pod względem infrastruktury, jak i warunków naturalnych. Przebywanie na plaży, kąpiele w wodzie czy korzystanie z innych atrakcji nie powodują zagrożenia dla turystów. Z wielu Polskich miast takich jak Warszawa, Kraków czy Wrocław dostępne są loty do stolicy Albanii. Tirana jest oddalona od Durres zaledwie o ok. 44 km, więc transport do najpopularniejszego miejsca wypoczynku na Wybrzeżu Adriatyckim nie stanowi większego problemu. Od pięknych plaż po przyrodę i miasta. Albania jest coraz popularniejsza wśród Polaków. Nie ma się czemu dziwić, bo atrakcje Albanii potrafią zachwycić. Znajdziecie tu piękne i piaszczyste plaże Ksamilu, malownicze miasta takie jak Butrint czy Gjirokastra. A jak ktoś lubi nowoczesne metropolie, może odwiedzić Tiranę. No i przyroda! Zacznę od dobrych wieści. Wszystkie drogi w Albanii są bezpłatne, nie ma opłat za przejazd. To bardzo fajne, biorąc pod uwagę ilość ciekawych miejsc w Albanii i długość jej dróg – 18 tys. km. z czego 13 tys. km. z twardym asfaltem. Drogi są stale budowane, a do czasu napisania tego artykułu liczba dróg asfaltowych na pewno Na pewno atrakcją samą w sobie jest wjazd kolejką Dajti Ekspres. Dom Liści – kolejne muzuem poświęcone czasom komunistycznym, a w tym wypadku konkretnie działaniom Służby Bezpieczeństwa (Sigurimi). Muzeum Historyczne – klasyczne muzeum, którego budynek ozdabia słynna mozaika znana z każdej pocztówki z Tirany. W obu tych miejscach są piękne drogi widokowe i majestatyczne góry. W oba w Albanii warto jechać. Podobnie jak w dziesiątki innych atrakcji w Albanii, do których dojedziecie wąskimi, krętymi, często szutrowymi drogami. Spędziliśmy tu 17 dni, a widzieliśmy może połowę tego, co chcieliśmy zwiedzić. Choroby przenoszone przez polskie komary. W Polsce na ten moment sklasyfikowano 49 gatunków komarów. Zdecydowanie najpopularniejsze są komary pospolite (zwane powszechnie komarami brzęczącymi) oraz komary widliszki. Za ugryzienia odpowiada samica komara, która potrzebuje do życia krwi. Samce są wyraźnie większe i nie stanowią YsN8WNL. Komar tygrysi przenoszący dengę oficjalnie nie został jeszcze w Polsce potwierdzony. Ale znajduje warunki do rozwoju w coraz liczniejszych krajach europejskich – ocenia entomolog prof. Stanisław tygrysi zagraża takimi chorobami, jak denga, żółta febra, gorączka Zachodniego Nilu, chikungunya i japońskie zapalenie roku komary zakażają ok. 500 mln ludzi malarią. 2 mln chorych – w większości dzieci – umiera. W Polsce malaria występowała jeszcze w latach 60. XX wieku. Ostatnie jej ogniska wygasły na Żuławach. Żyją natomiast komary widliszki, które przenosiły malarię. Mogą to znów robić, jeśli tzw. zarodźce malarii trafią do naszego kraju np. przez grupę chorych osób.– Boimy się też dengi, zakaźnej choroby tropikalnej, związanej z bólem mięśni, wysypką i gorączką krwotoczną. Przenoszą ją komary tygrysie – informuje powiedział Stanisław tygrysi występuje w Azji Południowo-Wschodniej, na wyspach Oceanu Indyjskiego i Spokojnego. W XX wieku komar ten został rozwleczony po całym świecie. Do Ameryki Północnej trafił w 1985 r., razem z transportem starych opon do portu w Teksasie. Larwy komara tygrysiego mogą być też rozwożone razem z roślinami w wilgotnym podłożu, a jaja są bardzo odporne na wysychanie – mogą przetrwać bez wody nawet rok.– W naszym klimacie jaja komara tygrysiego mogą zimować. W takich warunkach temperaturowych, jakie mamy obecnie, larwy rozwijają się od 5 do 10 dni, żywiąc się rozdrobnioną materią organiczną, pływającą w wodzie. Później tworzy się ruchliwa pływająca poczwarka, a po dwóch dniach pojawia się osobnik dorosły. Jak widać, rozwój jest błyskawiczny, a płodność to około tysiąca jaj na jedną samicę – wylicza prof. w Albanii był już w 1975 r., we Włoszech w 1990 r., osiem lat później – we Francji. Od 2000 r. spotykano go w Belgii, Grecji, w Szwajcarii i Chorwacji. Został też przeniesiony do Czech i Słowacji, ale nie przetrwał zimy. Najbliżej Polski pojawił się w Niemczech, gdzie udało się nie dopuścić do jego masowego (źródło: PAP) Albania, do której dojechaliśmy autostopem z Wrocławia, miała być dzikim, niecywilizowanym krajem, po którym nie da się przejechać nie urywając zawieszenia. Otaczać mieli mnie bandyci, złodzieje oraz... muzułmanie, którzy tylko czyhają na sposobność do zrobienia krzywdy "niewiernym". Wszystko to można oczywiście włożyć między bajki. Albania zaskoczyła mnie pozytywnie przynajmniej 6 rzeczami. Żaden ze stereotypów nie znalazł szczęśliwie potwierdzenia w rzeczywistości. Albania, jak to bywa w życiu, zaskoczyła mnie pod wieloma względami - zarówno pozytywnie, jak i kraju mercedesów, bunkrów i niesamowitego upału wracałem ostatecznie bardzo tak pozytywnie zaskoczyło mnie w Albanii?Czym zaskakuje Albania?Tydzień spędzony w Albanii pozwolił mi zbudować pierwsze wrażenie na temat tego kraju, które trzeba będzie zweryfikować podczas kolejnych że unikanie turystycznych kurortów i wielkich hoteli pozwoliło mi poznać tę albańską twarz, która nie działa na pokaz, aby zmaksymalizować generowany przez turystę przychód. Mam nadzieję, że dane mi było poznać esencję albańskiego społeczeństwa, które na pierwszy rzut oka jest niesamowicie bliskie Polakom.#1 Życzliwość i otwartość mieszkańcówOtwartość i życzliwość Albańczyków to absolutny hit mojego pobytu w tym mnie to tym szczególniej, że przed wyjazdem każdy usiłował przekonać mnie, że Albania to niebezpieczne miejsce pełne ludzi ze złymi zamiarami. Na każdym kroku spotykaliśmy się z życzliwością, której pozazdrościć Albańczykom mogą mieszkańcy bogatszych i rzekomo bardziej rozwiniętych miałem w żadnym przypadku wrażenia, że ktoś uśmiecha się do mnie dlatego, że jestem potencjalnym klientem jego restauracji, lodziarni czy mikrobusika. Szczerości trudno nie od początku naszej przygody z Albanią dostarczano mi coraz więcej przykładów bezinteresownej kierowca, który przejechał z nami pół EuropyAlbański kierowca, z którym przejechaliśmy 1000 km z granicy austriacko-słoweńskiej do centrum Tirany, przez całą drogą opowiadał nam o swoim mi wiele pomysłów na miejsca, które powinienem prędzej czy później odwiedzić, przy tym dużo i szczerze mówiąc o albańskich zaletach i przywarach. Po drodze mocno troszczył się o nas zapraszając, pomimo wyraźnego zakłopotania z naszej strony, na "kawę i ciastko" na stacjach benzynowych, które nieudanej próbie dostania się do naszego hotelu w Tiranie zaoferował się, że znajdzie nam coś innego i nas tam sprawiali na mnie wrażenie szczęśliwych dlatego, że turyścicwybrali właśnie ich porządku dziennym było zaczepianie nas na ulicy przez lokalsów chcących pomóc nam w nawigacji po baru w SzkodrzeWłaściciel baru w Szkodrze po mojej próbie zapłacenia rachunku stwierdził, że zaszczytem dla niego jest możliwość goszczenia backpackersów z dalekiej Polski i nie jesteśmy mu winni ani jednego nadzieję, że pocztówka z Wrocławia, którą od nas dostał, znalazła honorowe miejsce w jego całej wyprawy i jej główną reklamą jest gościnność dość ubogiej, albańskiej rodziny mieszkającej w okolicach Jeziora Szkoderskiego na przedmieściach udało nam się spędzić u nich cały wieczór i wyspać się w wygodnym łóżku?Nocleg u albańskiej rodzinyPo dotarciu do Szkodry nasz plan zakładał wejście na zamek Rozafa i późniejsze obozowanie nad Jeziorem drodze do miejsca planowanego noclegu trafiliśmy na starszego mężczyznę, który mieszanką albańskiego i migowego starał się zapytać nas, czy jesteśmy przygotowani do biwakowania. Nawet na dość odludnej dróżce, z której korzystaliśmy, znalazł się ktoś, komu przypadkowi przechodnie z plecakami nie byli dobrej nocy dostaliśmy dopiero po zapewnieniu pana, że mamy wszystko, co potrzebne do przetrwania. Noc zapowiadała się dość wietrznie, miejscówka była niezbyt atrakcyjna, a gleba na tyle twarda, że rozkładanie namiotu nad brzegiem jeziora było w końcu, że wrócimy do miasta i w nocy będziemy łapać stopa do w drodze powrotnej wpadliśmy na dwie zapracowane przy naprawie koła osoby - dobrze mówiącego po angielsku młodego mężczyznę i jego ojca, dopytującego nas wcześniej o odpowiednie wyposażenie biwakowe!Pierwsze o co zapytali to nasze plany na noc. Gdy tylko usłyszeli, że zrezygnowaliśmy z noclegu, dostaliśmy ofertę nie do odrzucenia. Mieliśmy zjeść kolację w ich domu i wyspać się, po czym rano ruszyć w dalszą drogę. Nie ma głupich, kto by nie skorzystał?Braliśmy udział w rodzinnej uczcie trwającej do późnej nocy, ucząc dzieci puszczania baniek mydlanych. Solidnie najedliśmy się figami z drzewa rosnącego w ogrodzie naszych gospodarzy. Jedyny mówiący po angielsku syn właścicieli domu opowiedział nam o albańskiej kulturze i zachowaniu przy wspólnych posiłków należy jeść do czasu, aż uczta się nie zakończy. Jeśli wcześniej odmówimy jedzenia znaczy to, że przestało nam smakować i jest to spore przewinienie w stosunku do pani domu. Podeszliśmy więc do zagadnienia taktycznie: jedliśmy powoli, ale bez kilka kieliszków domowej i mocnej raki i w końcu wyspaliśmy się jak królowie, w salonie ich skromnego, przytulnego wspomnienia z Albanii nie mogą być inne - to wspaniały, gościnny i otwarty naród, który przez lata żył w głębokiej izolacji państwa policyjnego, pod krwawą ręką dyktatora. Całkiem możliwe, że stąd wynika nasz skrzywiony odbiór tej stereotypów. W Albanii każdy stara się, aby obcokrajowiec nie czuł się w tym kraju nieswojo.#2 CenyNie spodziewałem się, że Albania będzie drogim krajem, szczególnie biorąc pod wskaźniki ekonomiczne statystykach widoczny jest pozytywny trend, tysiące ludzi żyje jednak poniżej granicy ubóstwa. Albańczycy bardzo powoli dostrzegają, że ich kraj staje się popularnym celem turystycznym i wzrost cen jest dostrzegalny, nadal jednak jest w rejonie Riwiery Albańskiej w południowej części kraju, między Vlorą a nadal jest najtańsza i najuboższa. Stołowanie się na mieście w głównych ośrodkach kraju jest tanie i "ofensywa pasztetowa" z Polski nie jest tu przynajmniej w dużych miastach, jest na wysokim poziomie, więc stołować możemy się bez obaw o późniejsze obiad w dobrej restauracji zapłacimy średnio od 500 do 1500 leków (15-45 zł). Ja potrafiłem solidnie najeść się za ok. 800 leków (24 zł).Albania jest krajem miłośników kawy - espresso czy cappuccino można tu wypić na każdym kroku, za każdorazowo podawana jest ze szklanką zimnej wody. Wizyta w modnej kawiarni w Tiranie nie kosztowała mnie więcej niż 150-200 leków (4,5-6 zł).Kupowanie codziennych produktów wygląda trochę inaczej niż moglibyśmy być kraju brakuje większych sklepów, które znamy z Polski. Handel opiera się na średnich i małych, rodzinnych działalnościach, zazwyczaj bardzo ubogo zaopatrzonych. Asortyment pomimo niewielkiego wyboru utrzymuje niskie z punktu widzenia mieszkańca Unii Europejskiej pod względem cen hosteli, hoteli i apartamentów nie mamy się czego z tarasem, na 10. piętrze wieżowca w centrum Tirany kosztował nas 25€ za dwie osoby. Można taniej - miejsce w wieloosobowym pokoju w hostelu to koszt 6-10€. Z rezerwacjami dobrze radzi sobie większość ciekawych obiektów da się tam transportu wewnątrz miast są nieznacznie zróżnicowane. W Tiranie bilet jednorazowy kosztuje 40 leków (1,2 zł), we Vlorze tylko 30 leków (0,9 zł). Przemieszczenie się między miastami zależy od właściciela danego autobusu lub mikrobusika. Odcinek Tirana - Vlorë (przez Durrës) liczący 155 km przejedziemy za 500-600 leków (15-18 zł).#3 Lokalna gastronomiaAlbańczycy to nacja bałkańska. Mieszkańcy tych upalnych regionów nie są na świeżym powietrzu, unikając czasu, w którym w ciągu dnia jest najgoręcej. Między 12 a 16-17 ulice totalnie pustoszeją. Nieco przerażeni spacerowaliśmy wtedy po opustoszałej Vlorze i tym czasem mieszkańcy przesiadują w tanich, miejscowych barach przy filiżance espresso i lokalnych przekąskach, przy okazji paląc niewyobrażalne liczby papierosów. Metafora Albańczyka to dla mnie osoba z papierosem w jednej i filiżanką kawy w drugiej ten dość ubogi naród może sobie pozwolić na "jedzenie na mieście"?Decyduje o tym przede wszystkim czynnik kulturowy, który nakazuje Albańczykom spędzacie czasu razem - najczęściej poza domem, korzystając z łaskawego położenia czy restauracja w Albanii to niekonieczne towar eksportowy, stworzony dla zagranicznych turystów. Im więcej lokalsów w danym miejscu, tym lepiej. Mamy wtedy gwarancję dobrej jakości i dostajemy okazję do integracji z mieszkańcami z okolicy.#4 Poczucie narodowościAlbańczycy to dumny naród. Nigdy nieoszczędzani przez bieg historii wyrobili w sobie duże poczucie narodowości, miłość do ojczyzny, symboli i bohaterów duży szacunek, wyrazista flaga Albanii powiewa nie tylko nad budynkami państwowymi. Można ją znaleźć na sklepach, barach, a nawet na przydrożnych straganach ze świeżymi owocami i bohaterem narodowym kraju jest Skanderbeg (alb. Gjergj Kastrioti Skënderbeu, pol. Jerzy Kastriota) - oficer, który walczył w armii tureckiej z tak dużymi sukcesami, że dorobił się w niej stopnia pogarszającą się sytuację swoich rodaków, zmienił stronę i zaczął walczyć przeciwko Imperium Osmańskiemu. Dzięki jego geniuszowi wojskowemu prowadzona aż do śmierci obrona kraju przed najazdami Turków odniosła sukces. Skanderbegowi zawdzięcza się także obronę chrześcijaństwa przez zalewem kraju przez turecki że większość Albańczyków wyznaje islam, to ponad 10% obywateli deklaruje się jako jest wyraźnie obecny w przestrzeni publicznej. Jego pomniki zdobią główne place wielu albańskich miast, w tym główny plac Tirany. Charakterystyczną czapkę bohatera można znaleźć nawet w logo sieci stacji benzynowych Albanii po II wojnie światowej są nie do fanatycznego dyktatora i skrajnego nacjonalisty Envera Hoxhy (pol. Hodży) odcisnęła wyraźne piętno na społeczeństwie. Jego czterdziestoletnie, niepodzielne rządy w Albanii (od 1945 do 1985 r.) doprowadziły do całkowitej izolacji zerwał stosunki najpierw z Jugosławią, później ze Związkiem Radzieckim i ostatecznie również z Chinami. Czując niesłabnące zagrożenie dla socjalistycznej Albanii ze strony "zachodnich mocarstw" przypieczętował politykę izolacji nakazem budowy setek tysięcy bunkrów, w których schronić mieli się jego zrównał wyznawanie religii z przestępstwem zagrożonym min. 3 latami więzienia. Stworzył również, na mocy dekretu, pierwsze na świecie w pełnie ateistyczne państwo. Odwiedziliśmy jeden z bunkrów, w samym sercu 2 został zaadaptowany na muzeum upamiętniające terror Hodży, przynajmniej na mnie zrobił piorunujące i zarazem przygnębiające którzy przez setki lat znajdowali się stale pod czyjąś twardą ręką, teraz starają się oddychać pełną piersią. Są niesamowicie dumni ze swojej narodowości i dorobku. Nasze narody mają pod tym względem wiele wspólnego.#5 Piękno przyrodyAlbania, dzięki świetnemu pod względem walorów przyrodniczych położeniu na mapie Europy, zachwyca kraju, położony nad wybrzeżem Morza Adriatyckiego i Morza Jońskiego, gwarantuje dostęp do piaszczystych i kamienistych dalej na południe wybrzeża, tym walory przyrodnicze rosną tak, aby w okolicach Sarandy osiągnąć swoją rozpoznawalna i doceniana przez turystów Riwiera Albańska ciągnąca się na południe od Vlory została już mocno skomercjalizowana i "przystosowana" do rosnącego ruchu do Albanii od razu napotkamy na jeden z najciekawszych walorów turystycznych północy kraju - szczęśliwe dla nas Jezioro Szkoderskie. Przez jego środek biegnie albańsko-czarnogórska granica państwowa, teraz już pozbawiona stałego nadzoru reżimu Hodży. Stąd już niedaleko do Gór Północnoalbańskich, zwanych także Przeklętymi. To bardzo popularny cel miłośników gór, którzy są gotowi do wędrówek bez szlaków turystycznych, przez dzikie i nieskalane cywilizacją górskie tu wiedzieć, że górskie wycieczki po Albanii nijak mają się do tego, do czego przyzwyczajają nas realia większości przypadków szlaki turystyczne nie istnieją, po górach wędruje się "na orientację", nie istnieją schroniska i jakakolwiek infrastruktura turystyczna. Na pewno sytuacja poprawia się z roku na rok, dzieje się to jednak bardzo powoli. Na razie można ciągle korzystać z ich pękają w szwach na temat atrakcji przyrodniczych Albanii. Dobrze jest zrobić chociaż podstawowy research przed przyjazdem do tego kraju. Lepiej się zwiedza, gdy wiemy, z czym "je się" dane z przewodnika Pascala po Albanii. Spełnił swoje zadanie i przy okazji był całkiem lekki - nie musiałem się zastanawiać czy nie będzie mi ciążył podczas wyjazdu.#6 Przychylność dla autostopowiczówOstatni punkt ma pewnie trochę mniejszy zasięg dla potencjalnych zainteresowanych, jednak dla nas miał bardzo duże znaczenia podczas podróżowania po do autostopowiczów bierze się pewnie wprost z punktu 1, w którym mówiłem o życzliwości i otwartości, może mieć jednak również inne podłoże. Jak szło nam stopowanie?Dla części Albańczyków zatrzymanie się i zabranie autostopowicza nie jest jednoznaczne z tym, że przejazd będzie się z przypadkiem, gdy kierowca przed wpuszczeniem nas do auta podał cenę przejazdu. Była ona relatywnie niska (2-3 razy mniejsza niż cena przejazdu busem), nie zdecydowaliśmy się głównie w przyczyn ideologicznych - chcieliśmy przez całą podróż korzystać tylko z uniknąć późniejszych nieporozumień warto jednak zapytać, czy przejazd będzie darmowy - my używaliśmy zwrotu "per te lira?", który oznacza "za darmo?".Stopem jechaliśmy z Vlory do Durrës, z Durrës do Szkodry i dalej do Czarnogóry. Kierowcy zatrzymywali się bardzo chętnie, po maksymalnie 10-15 minutach oczekiwania (zazwyczaj nie trwało to dłużej niż 5 min).Tirowcy nie widzieli żadnego problemu w zatrzymaniu się dla nas na środku drogi, blokując na kilka minut jakikolwiek ruch. Nalegali nawet, żebyśmy nie spieszyli się z wsiadaniem - bezpieczeństwo przede moim obawom Albańczycy dobrze wiedzą, co oznacza stanie przy drodze z kartką, machając ręką. Idea autostopu robi się tu coraz to szczęście, że każdy z kierowców podwiózł nas tam, gdzie chcieliśmy się dostać. Nie prosiliśmy o to - odpowiadaliśmy po prostu na pytanie o cel naszej kierowców po wysadzeniu nas z auta zawracało. Zapewne nadłożyli dla nas trochę drogi. Każdy dostawał od nas pamiątkową pocztówkę z Wrocławia, więc wszyscy rozstawali się z uśmiechami, pozdrawiając się i machając. Bardzo to poprawiało morale!Miałeś już okazję być w Albanii? Podzielasz moje zdanie na temat tego kraju? A może chciałbyś dowiedzieć się ciut więcej o podróży do Albanii? Śmiało zadawaj pytania w komentarzach.